سلام . من امروز فهمیدم که خیلی چیز هاست که من باید برای داشتنشون خوشحال وشاکر باشم . رفتم دانشگاه علامه . اونجایی که4 سال توش درس خوندم . آفای بخشی رو دیدم رتبه 26 فوق لیسانس و نفر دوم المپیاد ادبی . چیزهایی که برام تعریف کرد عجیب وباور نکردنی بود . از جایی که بزرگترین امکاناتش برقه! از جایی که به قول خودش در تاریخ اونجا اولین نابغه اش خود اونه! چرا؟! وقتی میگفت تا همین 4-5 سال پیش برق نداشتند باورم نمیشد! برق !برق!چیزی که ما بهش نه به عنوان امکانات بلکه به عنوان یه چیز ضروری و لاینفک زندگی نگاه می کنیم .کامپیوتر و اینترنت و کتابخونه و ... بماند .میگفت در چند کیلومتری محل سکونتشون غنی ترین معادن کشور ذخیره شده که سالهاست دارن اونو استخراج می کنندو خدا میدونه که چه آدمهایی از راه این معادن به ثروتهای آن چنانی رسیدند.آدمهایی که از این نعمت که حق مسلم اهالی اونجاست استفاده می کنند ولی حتی از ساختن یه مدرسه راهنمایی برای بچه های اونجا دریغ می کنند . خدا می دونه چند نفر مثل آقای بخشی از اونجا می تونند نفر اول المپیادها باشند ولی چه جوری؟ کاری ندارم که آقای بخشی چه جوری درس خونده و یا اصلا برا چی درس خونده. فقط دلم میسوزه از این همه بی عدالتی که تو سرزمین ما وجود داره . حرصم می گیره از این آدمهایی که دم از علم ودانش میزنند ولی همه امکانات رو برای این بچه سوسول های تنبل و از خود راضی و مایه دار فراهم میکنند بلکه 2 کلاس سواد داشته باشند! از اون آدمهایی که ثروت سرزمینهای این آدمها رو غارت میکنند و با سنگ اون معادن برای خودشون و دیگر خر پولها کاخ می سازند ؛(استعمار که شاخ و دم نداره!) از خاک حاصلخیز اونجا میوه ها و محصولات درجه 1 رو برای صادرات به کشور های عربی و اروپایی برداشت می کنند ؛ پول روی پول انبار می کنند ولی حتی دریغ میکنند یه مدرسه راهنمایی، یه مدرسه راهنمایی (نه چیز دیگه) برای بچه های اونجا بسازند . حرصم می گیره. حرصم می گیره. ...حرصم می گیره