از پیشم رفتی ...خیلی ساده وبی بهونه .اما شمعدونی ها نه دق کردند و نه حکایت عشق تو رو به مرغ عاشق گفتند.راستسش رو بخوای از حکایت عشق تو کسی خبر دار نشد،واسه همین کسی چیزی نگفت ؛اما خودم شک کردم که عشقت واقعی بود.دلتنگی هام رو به باد گفتم ،قاصدک ها هم فقط خندیدند،نمی دونم چه چیز این عشق براشون خنده دار بود ؟رفتی ؛سخت بود؛اما سر به بیایون نزدم،هیچ گل شقایقی رو هم روخاک مجنون نذاشتم البته شک دارم که اصلآمجنونی وجود داشته باشه 

بگذریم ؛اینها رو نمی نویسم که تلافی کنم یا بهت بگم که مهم نبودی،بودی.

اینطوریها هم نبود که بهت فکر نکنم ولی کاش می فهمیدی که اون روز هاچقدر دوست داشتم،کاش می فهمیدی ...

رفتی ؛دروغ نگفته باشم گریه هم کردم ولی بین خودمون بمونه .

رفتنت هم مثل اومدنت عجیب بود ومن چقدر ساده بودم که همه سییب هایی رو که بهم میدادی میخوردم!

رفتی... برو...برو اونجا که دلت میخواد؛اما کاش می دونستی که چه عشقی روبه پات ریختم  و چه عشق نابی نصیبت شده بود.

رفتی ؛اما دلت اومد؟

برو...خیالت راحت باشه.گفتم که! هیچ کس نفهمید،نه شمعدونی ای در کار بود،نه مرغ عاشقی ،پنجره ها هم طبق معمول بسته اند....  

وقتی که دیگر نبود

من به بود نش نیازمند شدم

وقتی که دیگر رفت

من به انتظار آمد نش نشستم

وقتی که دیگر نمی توانست مرا دوست  بدارد

من او را دوست داشتم

وقتی او تمام کرد

من شروع کرد م

وقتی او تمام شد

من آغاز شد م

و چه سخت است

تنها متولد شدن

مثل تنها زندگی کردن

مثل تنها مردن!

دکتر علی شریعتی

اینم ادامه نوشته های فمنیستیه!

خطر!!! خطر!!!

این نوشته ها برای آقایونی که قلبشون ضعیفه یا با باطری کار می کنه اصلاَ مناسب نیست . همچنین خوندنش برای آقایونی که خیلی مرد سالار هستند توصیه نمیشه(از من گفتن بود ،اگه سکته کردین به من ربطی نداره!!!!!!!)

آب نیست

آیینه نیست

سهراب دیگر نیست تا فکر این آب روان باشد

تا فکر این باشد آب را گل نکنند

مردان این دوران

آب را گل آلوده تر می خواهند

ای وای...

آنها تمام حرفشان این است:

از آب گل آلوده بهتر میتوان ماهی گرفت

حتی سیاووشان این دنیا

در فکر صد سودابه اند هر روز

اسطوره ای بس تلخ و نفرت بار

در سوگ عشق، درعصر تنهایی

من یک غزل

نه!

شهنامهء اند وه خواهم داشت

آد م به نام عشق تسلیم سیب سرخ حوا شد ولی

افسوس و صد افسوس

مردان این بهشت آدم نمیشوند!!!!!!! 

شعر از : وا تو- وا توی کوچک

اونچه عوض داره گله نداره!!!!

چند وقت پیشها  یه شعر به دستم رسید که احتمالاَ شاعرش یه آقای شکست خورده در عشق ِ ضد فمنیست مرد بزرگ بین !! بود . شعرش چی بود ؟ الان می گم:

"گیرم که سپیده یا که شبنم باشد                    یا اینکه خدیجه یا که مریم باشد

آنگونه هیچ مرد حوا  نشود                        من هیچ زنی ندید م آد م باشد"

بله ! عزیز دل برادر ! این آقای به ظاهر محترم، خوب با کلمه ها بازی کرده .اما بنده هم بیکار ننشسته و نه برای دفاع از جامعه نسوان بلکه برای نجات بشریت از این گونه تفکر های متحجر !!!  چند بیتی تراوش کرده ام (تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل!):

آری به حقیقت هیچ زن آدم نیست                    تصویری بدیهی است مسلم بشود

حتی نتواند که در این عصر یخی                     حوای زمین یا که مریم بشود

مردان جهان ما حوا نشدند                            این نیست مصیبت که ماتم بشود

گفتی که ایهام شود باعث شر                          می گویمت این را به جهنم بشود!

تو مرد ندیدی که حوا بشود                            من مرد ندید م که آد م بشود!!!

                               مخلص شما : واتو- واتو

تلویزیون دوباره فیلم"مسیر سبز"رو نشون داد.البته نمیدونم چه فکری پیش خودشون کردند که نصف فیلم رو حذف کردند .(حرص آدم در میاد!)چقدر این فیلم قشنگه ؛مخصوصآ اونجایی که "پل"داره با "جان کافی " برای آخرین بار حرف میزنه:

خسته ام رئیس، خسته از تنها سفر کردن ،مثل یه چلچله تنها زیر بارون ،خسته از این که هیچکس رو نداشتم که ازم بپرسه از کجا اومد م و به کجا میرم.(الهی من بمیرم!!!)

خیلی قشنگه ،محاله که این قسمتش و ببینم و گریه نکنم. واقعاَ چرا ما آدما عشق و از زندگیمون حذف کردیم؟چرا همدیگه رودوست نداریم ؟یا اگه دوست داریم به خاطر منافع خودمونه. تنهایی هم عجب دردیه.وقتی تنهایی غمهای دنیا برات سنگین تره ،زیبایی هاش هم برات کم رنگ تره.چرا آدمای دنیا تنها میمونن؟پس این همه آدم تو این دنیا چی میخوان ؟دنبال چی می گردن؟چرا تنهایی های ما با این همه آدم پر نمیشه؟دلهای تنها ،دلهای پر غصه که هیچکس رو ندارن.

یه جمله قشنگ هم  آخر فیلم داره که میگه: "همه ما به مرگ مد یونیم." واقعاَ راست میگه . بعضی وقتها فقط مرگه که میتونه به همه دردها وحتی تنهایی ها پایان بده.

چقدر بده که مسیر سبز بعضی آدمها فقط پر از تنهاییه!

همیشه شروع کردن یه نوشته از نوشتن اون سخت تره...

اما با وجود این ما چند سا له که می نوسیم ... می نویسیم وباز می نویسیم فکر کنم سال 76 بود که شروع کردیم به اراجیف نوشتن ! از همه چیز نوشتیم ، از شادیها ،از دلتنگیها، از دوری ها و جداییها ، شعر گفتیم ، حرص خوردیم ، از دست بعضی ها و بعضی وقتها از دست خودمون گله کردیم و خلاصه بی دلیل و با دلیل نوشتیم کاغذ سیاه کردیم ،عاشق شدیم و عشق نوشتیم ، حالا  نوبت اینجاس،خوب دیگه ! دنیای تکنلرژی !!!

رو ما هم اثر گذاشته!

ما باز هم می نویسیم...از همه چی...

سلام ما اومدیم راستش اسم اصلی این سایت (اراجیف نامه فی الوجود الهپروت عن العالم القشنگ بالجهان المجنونات ) است

ما به زودی با اراجیف های زیبا و گشنگ در خدمت شما خواهیم بود